| عنوان | پاسخ | بازدید | توسط |
 کودک نابغه مصری حفظ قرآن و ۱۱هزار حدیث در۱۳۰روز |
0 | 3 | mohammad |
| چند حدیث علمی !!ازکتب معتبرواصیل! شیعه به نقل از امامان معصوم عالم به اسرار کائنات،
|
1 | 30 | mohammad |
| سوال و جواب فرضی با شیعه |
0 | 12 | mohammad |
ﺯ ﺍﺻﻮﻝ ﺍﻫﻞ ﺳﻨﺖ ﻭ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻗﻠﺐ ﻭ ﺯﺑﺎﻧﺸﺎﻥ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﻟﻠﻪ -ﺻﻠﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﯿﻪ ﻭﺳﻠﻢ- ﺳﺎﻟﻢ ﺑﺎﺷﺪ، ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻫﻞ ﺳﻨﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺻﻔﺖ ﺗﻮﺻﯿﻒ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﯾﺪ: ﴿ﻭَﺍﻟَّﺬِﻳﻦَ ﺟَﺎﺀُﻭﺍ ﻣِﻦْ ﺑَﻌْﺪِﻫِﻢْ ﻳَﻘُﻮﻟُﻮﻥَ ﺭَﺑَّﻨَﺎ ﺍﻏْﻔِﺮْ ﻟَﻨَﺎ ﻭَِﻹِﺧْﻮَﺍﻧِﻨَﺎ ﺍﻟَّﺬِﻳﻦَ ﺳَﺒَﻘُﻮﻧَﺎ ﺑِﺎِﻷِﻳﻤَﺎﻥِ ﻭَﻻ ﺗَﺠْﻌَﻞْ ﻓِﻲ ﻗُﻠُﻮﺑِﻨَﺎ ﻏِﻼً ﻟِﻠَّﺬِﻳﻦَ ﺁﻣَﻨُﻮﺍ ﺭَﺑَّﻨَﺎ ﺇِﻧَّﻚَ ﺭَﺅُﻭﻑٌ ﺭَﺣِﻴﻢٌ﴾. )ﺍﻟﺤﺸﺮ۱۰:( »ﻭ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻧﺎﻥ ]ﻣﻬﺎﺟﺮﯾﻦ ﻭ ﺍﻧﺼﺎﺭ[ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻨﺪ: ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭﺍ! ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﻣﺎ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﺒﺨﺶ، ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺍﯾﻤﺎﻥ ﺷﺎﻥ ﺍﺯ ﻣﺎ ﭘﯿﺸﯽ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ، ﻭ ﺩﺭ ﻗﻠﺐ ﻫﺎﯼ ﻣﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺍﯾﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﮐﯿﻨﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﺪﻩ، ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭﺍ! ﺗﻮ ﺭﺅﻭﻑ ﻭ ﺭﺣﯿﻤﯽ«. ﺍﻫﻞ ﺳﻨﺖ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﻮﺭﺍﺕ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﻟﻠﻪ -ﺻﻠﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﯿﻪ ﻭﺳﻠﻢ- ﺟﺎﻣﻪﯼ ﻋﻤﻞ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪﻩ ﻭ ﺳﻔﺎﺭﺷﺎﺕ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺍﺻﺤﺎﺑﺸﺎﻥ ﺭﻋﺎﯾﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ. ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺳﻔﺎﺭﺷﺎﺕ ﺣﺪﯾﺚ ﺯﯾﺮ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩﻧﺪ: »ﻻ ﺗﺴﺒﻮﺍ ﺃﺻﺤﺎﺑﻲ ﻓﻮﺍﻟﺬﯼ ﻧﻔﺴﯽ ﺑﻴﺪﻩ ﻟﻮ ﺍﻧﻔﻖ ﺍﺣﺪﮐﻢ ﻣﺜﻞ ﺟﺒﻞ ﺍﺣﺪ ﺫﻫﺒﺎً ﻣﺎ ﺑﻠﻎ ﻣﺪ ﺍﺣﺪﻫﻢ ﻭ ﻻ ﻧﺼﻴﻔﻪ«[۱]. »ﺍﺻﺤﺎﺑﻢ ﺭﺍ ﺩﺷﻨﺎﻡ ﻧﺪﻫﯿﺪ! ﻗﺴﻢ ﺑﻪ ﺫﺍﺗﯽ ﮐﻪ ﺟﺎﻧﻢ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺍﻭﺳﺖ ﺍﮔﺮ ﻫﺮ ﯾﮏ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﺓ ﮐﻮﻩ ﺍﺣﺪ، ﻃﻼ ﺻﺪﻗﻪ ﺑﺪﻫﺪ، ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﺓ ﯾﮏ ﯾﺎ ﻧﺼﻒ ﻣﺸﺖ ﺻﺪﻗﻪﯼ ﺁﻧﺎﻥ ﻧﻤﯽ ﺭﺳﺪ«. ﺍﻫﻞ ﺳﻨﺖ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺭﺝ ﻭ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﻟﻠﻪ ﺭﺍ ﺩﺷﻨﺎﻡ ﺩﺍﺩﻩ ﻭ ﺑﻐﺾ ﺁﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﻭ ﻓﻀﺎﯾﻞﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﻧﮑﺎﺭ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﺍﮐﺜﺮﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﮐﺎﻓﺮ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﻨﺪ ﺑﺮﯼ ﻭ ﺑﯿﺰﺍﺭﻧﺪ. ﺍﻫﻞ ﺳﻨﺖ ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﻟﻠﻪ - ﺻﻠﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﯿﻪ ﻭﺳﻠﻢ- ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺍﻣﺖ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﻨﺪ، ﻭ ﻓﻀﺎﯾﻠﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻗﺮﺁﻥ ﯾﺎ ﺳﻨﺖ ﺻﺤﯿﺢ ﺑﺮﺍﯼ ﺻﺤﺎﺑﻪ ﺫﮐﺮ ﺷﺪﻩ، ﺑﺎﻭﺭ ﺩﺍﺭﻧﺪ. ﻫﻤﺎﻧﻄﻮﺭ ﮐﻪ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ -ﺻﻠﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﯿﻪ ﻭﺳﻠﻢ- ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﯾﺪ: »ﺧﻴﺮﮐﻢ ﻗﺮﻧﻲ«[۲]. »ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺷﻤﺎ ]ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎﻥ[ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻗﺮﻥ ﻣﻦ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ«. ﻭﻗﺘﯽ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ -ﺻﻠﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﯿﻪ ﻭﺳﻠﻢ- ﺍﻓﺘﺮﺍﻕ ﺍﻣﺖ ﺑﻪ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻭ ﺳﻪ ﻓﺮﻗﻪ ﺭﺍ ﺫﮐﺮ ﮐﺮﺩ ﻭ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻫﻤﻪ ﺩﺭ ﺁﺗﺶ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﻣﮕﺮ ﯾﮏ ﮔﺮﻭﻩ، ﺍﺻﺤﺎﺏ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺁﻥ ﮔﺮﻭﻩ ﺳﻮﺍﻝ ﮐﺮﺩﻧﺪ، ﻓﺮﻣﻮﺩ: »ﻫﻢ ﻣﻦ ﮐﺎﻥ ﻋﻠﯽ ﻣﺜﻞ ﻣﺎ ﺃﻧﺎ ﺍﻟﻴﻮﻡ ﻭﺃﺻﺤﺎﺑﻲ«[۳]. »ﺁﻧﺎﻥ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺭﻭﺷﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻭ ﺍﺻﺤﺎﺑﻢ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻫﺴﺘﯿﻢ ﺑﺎﺷﻨﺪ«. ﺍﺑﻮ ﺯﺭﻋﻪ ﮐﻪ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮﯾﻦ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺍﻣﺎﻡ ﻣﺴﻠﻢ ﺍﺳﺖ، ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ: »ﻫﺮ ﮐﻪ ﺭﺍ ﺩﯾﺪﯼ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺻﺤﺎﺑﻪﺍﯼ ﻋﯿﺐ ﺟﻮﯾﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺑﺪﺍﻥ ﮐﻪ ﺯﻧﺪﯾﻖ ﺍﺳﺖ، ﺯﯾﺮﺍ ﻗﺮﺁﻥ، ﺭﺳﻮﻝ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﺭﺳﻮﻝ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺣﻖ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺍﯾﻨﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺭﺳﺎﻧﺪﻧﺪ، ﻟﺬﺍ ﻫﺮ ﮐﺲ ﺍﺯ ﺷﺄﻥ ﺁﻧﺎﻥ ﺑﮑﺎﻫﺪ ﻫﺪﻓﺶ ﺑﺎﻃﻞ ﮐﺮﺩﻥ ﻗﺮﺁﻥ ﻭ ﺳﻨﺖ ﺍﺳﺖ، ﭼﻨﯿﻦ ﻓﺮﺩﯼ ﺑﻪ ﮐﺴﺮ ﺷﺄﻥ ﺳﺰﺍﻭﺍﺭﺗﺮ ﻭ ﺷﺎﯾﺴﺘﻪﺗﺮ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺣﮑﻢ ﺯﻧﺪﯾﻖ ﻭ ﮔﻤﺮﺍﻩ ﺑﻮﺩﻥ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﻮﺩ«. ﻋﻼﻣﻪ ﺍﺑﻦ ﺣﻤﺪﺍﻥ ﺩﺭ »ﻧﻬﺎﯾﺔ ﺍﻟﻤﺒﺘﺪﺋﯿﻦ« ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ: »ﻫﺮ ﮐﺲ ﺑﻪ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﺩﺷﻨﺎﻡ ﺩﻫﺪ ﻭ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺩﺷﻨﺎﻡ ﺩﺍﺩﻥ، ﺣﻼﻝ ﺍﺳﺖ، ﮐﺎﻓﺮ ﺍﺳﺖ، ﻭ ﺍﮔﺮ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺣﻼﻝ ﻧﺪﺍﻧﺪ ﻓﺎﺳﻖ ﺍﺳﺖ«، ﻭ ﻧﻈﺮﯾﻪﯼ ﺩﯾﮕﺮ ﺍﻭ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ: »ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﻣﻄﻠﻖ ﮐﺎﻓﺮ ﺍﺳﺖ، ﻭ ﻫﺮ ﮐﺲ ﺁﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﻓﺎﺳﻖ ﯾﺎ ﮐﺎﻓﺮ ﺑﺪﺍﻧﺪ ﯾﺎ ﻃﻌﻨﻪ ﺑﻪ ﺩﯾﻨﺸﺎﻥ ﺑﺰﻧﺪ، ﮐﺎﻓﺮ ﺍﺳﺖ«[۴]. -۲ ﭘﺮﻫﯿﺰ ﺍﺯ ﺩﺷﻨﺎﻡ ﻭ ﺑﺪ ﮔﻔﺘﻦ ﺑﻪ ﺍﺋﻤﻪﯼ ﺭﺍﺳﺘﯿﻦ ﻭ ﻋﻠﻤﺎﯼ ﺍﻣﺖ: ﭘﺲ ﺍﺯ ﻣﻘﺎﻡ ﻭ ﻓﻀﯿﻠﺖ ﺻﺤﺎﺑﻪ، ﻣﻨﺰﻟﺖ ﻭ ﻣﻘﺎﻡ ﺍﺋﻤﻪﯼ ﺭﺍﺳﺘﯿﻦ ﻭ ﭘﯿﺸﻮﺍﯾﺎﻥ ﺩﯾﻨﯽ ﺍﺯ ﺗﺎﺑﻌﯿﻦ ﻭ ﭘﯿﺮﻭﺍﻥ ﺁﻧﺎﻥ ﺩﺭ ﻗﺮﻭﻥ ﻣﻔﻀﻠﻪ ﻭ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﻫﻨﺪﮔﺎﻥ ﺭﺍﻩ ﺁﻧﺎﻥ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﺟﺎﯾﮕﺎﻩ ﻭﯾﮋﻩﺍﯼ ﺩﺍﺭﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﯾﺪ: ﴿ﻭَﺍﻟﺴَّﺎﺑِﻘُﻮﻥَ ﺍﻷَﻭَّﻟُﻮﻥَ ﻣِﻦَ ﺍﻟْﻤُﻬَﺎﺟِﺮِﻳﻦَ ﻭَﺍﻷَﻧْﺼَﺎﺭِ ﻭَﺍﻟَّﺬِﻳﻦَ ﺍﺗَّﺒَﻌُﻮﻫُﻢْ ﺑِﺈِﺣْﺴَﺎﻥٍ ﺭَﺿِﻲَ ﺍﻟﻠَّﻪُ ﻋَﻨْﻬُﻢْ ﻭَﺭَﺿُﻮﺍ ﻋَﻨْﻪُ﴾. )ﺗﻮﺑﻪ۱۰۰ /( »ﻭ ﺳﺎﺑﻘﯿﻦ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺍﺯ ﻣﻬﺎﺟﺮﯾﻦ ﻭ ﺍﻧﺼﺎﺭ ﻭ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺷﯿﻮﻩ ﺍﺯ ﺁﻧﺎﻥ ﭘﯿﺮﻭﯼ ﮐﺮﺩﻧﺪ، ﺧﺪﺍ ﺍﺯ ﺁﻧﺎﻥ ﺭﺍﺿﯽ ﻭ ﺁﻧﺎﻥ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﺭﺍﺿﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ«. ﻟﺬﺍ ﻋﯿﺐ ﺟﻮﯾﯽ ﻭ ﺩﺷﻨﺎﻡ ﺩﺍﺩﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺣﺮﺍﻡ ﺍﺳﺖ. ﭼﻮﻥ ﺁﻧﺎﻥ ﭘﯿﺸﻮﺍﯾﺎﻥ ﻫﺪﺍﯾﺖ ﺍﻧﺪ. ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﯾﺪ: ﴿ﻭَﻣَﻦْ ﻳُﺸَﺎﻗِﻖِ ﺍﻟﺮَّﺳُﻮﻝَ ﻣِﻦْ ﺑَﻌْﺪِ ﻣَﺎ ﺗَﺒَﻴَّﻦَ ﻟَﻪُ ﺍﻟْﻬُﺪَﻯ ﻭَﻳَﺘَّﺒِﻊْ ﻏَﻴْﺮَ ﺳَﺒِﻴﻞِ ﺍﻟْﻤُﺆْﻣِﻨِﻴﻦَ ﻧُﻮَﻟِّﻪِ ﻣَﺎ ﺗَﻮَﻟَّﻰ ﻭَﻧُﺼْﻠِﻪِ ﺟَﻬَﻨَّﻢَ ﻭَﺳَﺎﺀَﺕْ ﻣَﺼِﻴﺮﺍً﴾. )ﻧﺴﺎﺀ ۱۱۵ /( »ﻭ ﻫﺮ ﮐﺲ ﮐﻪ ﺑﺎ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻧﮑﻪ ﻫﺪﺍﯾﺖ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻭ ﺭﻭﺷﻦ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﻏﯿﺮ ﻣﻮﻣﻨﺎﻥ ﭘﯿﺮﻭﯼ ﮐﻨﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺟﻬﺘﯽ ﮐﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﺩ، ﺭﻫﻨﻤﻮﺩ ﻣﯽ ﮔﺮﺩﺍﻧﯿﻢ ﻭ ﻭﺍﺭﺩ ﺟﻬﻨﻢ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ ﻭ ﺟﻬﻨﻢ ﭼﻪ ﺑﺪ ﺟﺎﯾﮕﺎﻫﯽ ﺍﺳﺖ«. ﺍﺑﻦ ﺍﺑﯽ ﺍﻟﻌﺰ ﺩﺭ ﺷﺮﺡ ﻋﻘﯿﺪﺓ ﻃﺤﺎﻭﯾﻪ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ: »ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻗﺮﺁﻥ ﺁﻣﺪﻩ: ﺑﺮ ﻫﺮ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﻭﺍﺟﺐ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺭﺳﻮﻟﺶ، ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻮﻣﻨﯿﻦ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﺑﻮﯾﮋﻩ ﺁﻧﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻭﺍﺭﺛﺎﻥ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮﺍﻧﻨﺪ، ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﺳﺘﺎﺭﮔﺎﻧﯽ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﯾﮑﯽ ﻫﺎﯼ ﺧﺸﮑﯽ ﻭ ﺩﺭﯾﺎ ﺭﻭﺷﻨﮕﺮ ﺭﺍﻩ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎﻥ ﺑﺮ ﻫﺪﺍﯾﺖ ﻭ ﺩﺭﺍﯾﺖ ﺁﻧﺎﻥ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﻧﻈﺮ ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﺁﻧﺎﻥ ﺟﺎﻧﺸﯿﻨﺎﻥ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﺩﺭ ﺍﻣﺖ ﻭ ﺍﺣﯿﺎﮐﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺳﻨﺖ ﻫﺎﯼ ﻣﺘﺮﻭﮐﺔ ﺍﻭ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﺑﻮﺳﯿﻠﻪﯼ ﺗﻼﺵ ﺁﻧﺎﻥ ﻗﺮﺁﻥ ﭘﺎﺑﺮﺟﺎ ﻣﺎﻧﺪﻩ، ﻭ ﺁﻭﺍﺯﻩﯼ ﺁﻧﺎﻥ ﻫﻢ ﺑﻮﺳﯿﻠﻪ ﻗﺮﺁﻥ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎﺭ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ، ﻭ ﺑﻮﺳﯿﻠﻪﯼ ﺁﻧﺎﻥ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﻭ ﺁﻧﺎﻥ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻗﺮﺁﻥ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻧﺪ، ﻫﻤﺔ ﺁﻧﻬﺎ ﻗﺎﻃﻌﺎﻧﻪ ﺑﺮ ﻭﺟﻮﺏ ﭘﯿﺮﻭﯼ ﺍﺯ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ -ﺻﻠﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﯿﻪ ﻭﺳﻠﻢ- ﺍﺗﻔﺎﻕ ﻧﻈﺮ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﻧﺪ، ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺣﺎﻝ ﻫﻢ ﺍﮔﺮ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺁﻧﺎﻥ ﺑﺮﺧﻼﻑ ﺣﺪﯾﺚ ﺻﺤﯿﺢ ﻓﺘﻮﺍﯾﯽ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ، ﺑﺮ ﺍﻭ ﻻﺯﻡ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ ﺛﺎﺑﺖ ﺷﺪﻥ ﺣﻖ، ﻗﻮﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺮﮎ ﻭ ﺑﻪ ﺣﺪﯾﺚ ﺻﺤﯿﺢ ﻋﻤﻞ ﮐﻨﺪ«. ﻋﺬﺭﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪﻩ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺍﺋﻤﻪ ﺑﻪ ﺣﺪﯾﺜﯽ ﺻﺤﯿﺢ ﻋﻤﻞ ﻧﮑﺮﺩﻩ، ﺳﻪ ﻗﺴﻢ ﺍﺳﺖ: -۱ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ -ﺻﻠﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﯿﻪ ﻭﺳﻠﻢ- ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ. -۲ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﻫﻤﺎﻥ ﺑﻮﺩﻩ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ. -۳ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺁﻥ ﺣﮑﻢ ﻣﻨﺴﻮﺥ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺪﺍﻧﯿﻢ ﮐﻪ ﺍﺋﻤﻪ ﻭ ﻋﻠﻤﺎ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺑﺮﺗﺮﯼ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﭘﯿﺸﯽ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺗﺒﻠﯿﻎ ﺩﯾﻦ ﻭ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻭ ﺣﻞ ﻣﺸﮑﻼﺗﯽ ﮐﻪ ﻣﻌﻨﺎﯼ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﯿﻢ، ﺑﺮ ﻣﺎ ﻣﻨﺖ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺍﻧﺪ. ﭘﺲ )ﺭﺽ( ﴿ﺭَﺑَّﻨَﺎ ﺍﻏْﻔِﺮْ ﻟَﻨَﺎ ﻭَﻹِﺧْﻮَﺍﻧِﻨَﺎ ﺍﻟَّﺬِﻳﻦَ ﺳَﺒَﻘُﻮﻧَﺎ ﺑِﺎﻷِﻳﻤَﺎﻥِ ﻭَﻻ ﺗَﺠْﻌَﻞْ ﻓِﻲ ﻗُﻠُﻮﺑِﻨَﺎ ﻏِﻼً ﻟِﻠَّﺬِﻳﻦَ ﺁﻣَﻨُﻮﺍ ﺭَﺑَّﻨَﺎ ﺇِﻧَّﻚَ ﺭَﺅُﻭﻑٌ ﺭَﺣِﻴﻢٌ﴾. )ﺣﺸﺮ ۱۰ /( ﻟﺬﺍ ﺍﯾﺮﺍﺩ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﻋﻠﻤﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺍﺷﺘﺒﺎﻫﺎﺕ ﺍﺟﺘﻬﺎﺩﯼ، ﺭﺍﻩ ﻭ ﺭﻭﺵ ﻣﺒﺘﺪﻋﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺯ ﻧﻘﺸﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺍﺳﻼﻡ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﺠﺎﺩ ﺷﮏ ﻭ ﺷﺒﻬﻪ ﺑﻪ ﺍﺳﻼﻡ ﻭ ﺩﺷﻤﻨﯽ ﺑﯿﻦ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎﻥ ﻃﺮﺍﺣﯽ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﺗﺎ ﺧﻠﻒ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﻠﻒ ﺟﺪﺍ ﮐﻨﻨﺪ، ﻭ ﺑﯿﻦ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﻭ ﻋﻠﻤﺎ ﺍﺧﺘﻼﻑ ﺑﯿﺎﻧﺪﺍﺯﻧﺪ، ﺍﯾﻦ ﻭﺿﻌﯿﺘﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻫﻢ ﺍﮐﻨﻮﻥ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻣﺒﺘﻼ ﻫﺴﺘﯿﻢ، ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﯾﻦ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺩﺳﺘﻪ ﺍﺯ ﻃﻼﺏ ﻭ ﺩﺍﻧﺸﺠﻮﯾﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻘﺎﻡ ﻓﻘﻬﺎ ﻭ ﻓﻘﻪ ﺍﺳﻼﻣﯽ ﺭﺍ ﺳﺒﮏ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﻭ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﻭ ﺑﻬﺮﻩ ﺑﺮﺩﻥ ﺣﻖ ﺩﻭﺭﯼ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ، ﻻﺯﻡ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺍﺭﺩ ﻣﻬﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﻓﻘﻪ ﺍﺳﻼﻣﯽ ﺍﺭﺯﺵ ﺷﺎﯾﺴﺘﻪﺍﯼ ﻗﺎﯾﻞ ﺷﻮﻧﺪ، ﻭ ﺑﻪ ﻋﻠﻤﺎﯾﺸﺎﻥ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﺑﮕﺬﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﻓﺮﯾﺐ ﺗﺒﻠﯿﻐﺎﺕ ﮔﻤﺮﺍﻩ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﻭ ﻣﻐﺮﺿﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺭﻧﺪ. ﻭ ﺑﺪﺍﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﺗﻮﻓﯿﻖ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﻓﻘﻂ ﺧﺪﺍﯼ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﺍﺳﺖ. õ õ õ [۱]- ﻣﺘﻔﻖ ﻋﻠﯿﻪ. [۲]- ﻣﺘﻔﻖ ﻋﻠﯿﻪ. [۳]- ﺍﻣﺎﻡ ﺍﺣﻤﺪ ﻭ ﺳﺎﯾﺮ ﺍﺋﻤﻪ. [۴]- ﺷﺮﺡ ﻋﻘﯿﺪﻩ ﺍﻟﺴﻔﺎﺭﯾﻨﯽ )۲/۳۸۸۳۸۹-( .
ﺟﻨﮓ ﺟﻤﻞ ﺩﺭ ﻣﺎﻩ ﺟﻤﺎﺩﻯ ﺍﻷﺧﺮﻯ ﺳﺎﻝ ۳۶ ﻫﺠﺮﯼ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ. ﺩﺭ ﯾﮏ ﺟﺎﻧﺐ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺟﻨﮓ ﺣﻀﺮﺕ ﻋﻠﯽ ﺭﺿﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻨﻪ، ﻭ ﺩﺭ ﺟﺎﻧﺐ ﺩﯾﮕﺮ ﺃﻡ ﺍﻟﻤﺆﻣﻨﯿﻦ ﺣﻀﺮﺕ ﻋﺎﯾﺸﻪ ﺭﺿﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻨﻪ ﻭ ﺑﻪ ﻫﻤﺮﺍﻫﯽ ﺍﻭ ﺣﻀﺮﺕ ﻃﻠﺤﻪ ﻭ ﺣﻀﺮﺕ ﺯﺑﯿﺮ ﺭﺿﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻨﻬﻤﺎ ـ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻋﺸﺮﻩﯼ ﻣﺒﺸﺮﻩﺍﻧﺪ ـ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﻫﺮ ﺩﻭ ﻓﺮﯾﻖ ﺍﺯ ﺑﺰﺭﮔﺎﻥ ﺻﺤﺎﺑﻪ ﺭﺿﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻨﻬﻢ ﻫﺴﺘﻨﺪ؛ ﺍﻣﺎ ﺍﯾﻦ ﺟﻨﮓ ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﺣﯿﻠﻪﺳﺎﺯﯼ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ﻣﻔﺴﺪ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺍﺷﺘﺒﺎﻫﯽ ﺭﺥ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥِ ﺍﯾﺸﺎﻥ ﻧﻪ ﺭﻧﺠﺸﯽ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻧﻪ ﻣﯽﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺟﻨﮓ ﮐﻨﻨﺪ. ﻣﻔﺴﺪﻭﮞ ﮐﯽ ﻓﺘﻨﮧ ﭘﺮﺩﺍﺯﯼ ﮨﻮﺋﯽ/ ﺑﺎﻋﺚ ﺧﻮﻧﺮﯾﺰﯼ ﺟﻨﮓ ﺟﻤﻞ ﻭﺭﻧﮧ ﺷﯿﺮ ﺣﻖ ﺳﮯ ﻃﻠﺤﻪ ﻭ ﺯﺑﯿﺮ/ ﭼﺎﮨﺘﮯ ﮨﺮﮔﺰ ﻧﻪ ﺗﮭﮯ ﺟﻨﮓ ﻭ ﺟﺪﻝ ﺗﺮﺟﻤﻪ: ﻓﺘﻨﻪ ﭘﺮﺩﺍﺯﯼ ﭼﻨﺪ ﻣﻔﺴﺪ ﺷﺪﻩ/ ﺑﺎﻋﺚ ﺧﻮﻥﺭﯾﺰﯼ ﺟﻨﮓ ﺟﻤﻞ ﻭﺭﻧﻪ ﺑﺎ ﺷﯿﺮ ﺧﺪﺍ ﻃﻠﺤﻪ ﻭ ﺯﺑﯿﺮ/ ﮐﯽ ﻫﻤﯽ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﮐﻨﻨﺪ ﺟﻨﮓ ﻭ ﺟﺪﻝ ﺩﺭ ﺣﮑﺎﯾﺖ ﺍﯾﻦ ﺟﻨﮓ ﻧﯿﺮﻧﮓﺳﺎﺯﯼﻫﺎﯼ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﺭﻓﺘﻪ ﻭ ﺩﺭﻭﻍﻫﺎﯼ ﻓﺮﺍﻭﺍﻧﯽ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺁﻣﯿﺨﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ؛ ﺍﺻﻞ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﺑﻪ ﺣﻮﺍﻟﻪﯼ ﺗﺎﺭﯾﺦ ﻗﺮﻃﺒﯽ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻗﺮﺍﺭ ﺍﺳﺖ: ﺣﻀﺮﺍﺕ ﻃﻠﺤﻪ ﻭ ﺯﺑﯿﺮ ﺭﺿﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻨﻬﻤﺎ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺍﮐﺮﺍﻩ ﺷﻮﺭﺷﯿﺎﻥ ﺑﺮ ﺩﺳﺖ ﻣﺒﺎﺭﮎ ﺣﻀﺮﺕ ﻋﻠﯽ ﺭﺿﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻨﻪ ﺑﯿﻌﺖ ﮐﺮﺩﻧﺪ، ﻓﻮﺭﺍً ﺍﺯ ﻣﺪﯾﻨﻪ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮﺩﻧﺪ. ﺃﻡ ﺍﻟﻤﺆﻣﻨﯿﻦ ﺣﻀﺮﺕ ﻋﺎﯾﺸﻪﯼ ﺻﺪﯾﻘﻪ ﺭﺿﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻨﻬﺎ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺎﻝ ﺑﻪ ﺣﺞ ﺗﺸﺮﯾﻒ ﺑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﮑﻪ ﺳﮑﻮﻧﺖ ﺩﺍﺷﺖ. ﺣﻀﺮﺍﺕ ﻃﻠﺤﻪ ﻭ ﺯﺑﯿﺮ ﺭﺿﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻨﻬﻤﺎ ﭘﯿﺶ ﻭﯼ ﺭﻓﺘﻪ، ﺗﻤﺎﻡ ﺳﺮﮔﺬﺷﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﺮﺽ ﻭﯼ ﺭﺳﺎﻧﯿﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﻋﺜﻤﺎﻥ ﺭﺿﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻨﻪ ﺷﻬﯿﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺷﻮﺭﺷﯿﺎﻥ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻭﺭ ﺑﻪ ﺑﯿﻌﺖ ﺑﺎ ﺣﻀﺮﺕ ﻋﻠﯽ ﺭﺿﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻨﻪ ﻭﺍﺩﺍﺭ ﮐﺮﺩﻩﺍﻧﺪ ﻭ ﺍﯾﻦ ﻭﻗﺖ ﺩﺭ ﻣﺪﯾﻨﻪ ﻓﺘﻨﻪﯼ ﺳﺨﺘﯽ ﺑﺮﭘﺎ ﺍﺳﺖ؛ ﺷﻤﺎ ﺃﻡ ﺍﻟﻤﺆﻣﻨﯿﻦ ﻫﺴﺘﯿﺪ ﻭ ﻣﺎ ﺩﺭ ﭘﻨﺎﻩ ﺷﻤﺎ ﻣﺄﻣﻮﻥ ﺧﻮﺍﻫﯿﻢ ﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺳﻌﯽ ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﻓﺘﻨﻪ ﺑﻪ ﻧﺤﻮﯼ ﺩﻓﻊ ﮔﺮﺩﺩ؛ ﺯﯾﺮﺍ ﺣﻀﺮﺕ ﻋﻠﯽ ﺭﺿﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻨﻪ ﻣﺼﻠﺤﺖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻣﯽﺩﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﺍﮐﻨﻮﻥ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻗﺼﺎﺹ ﻗﺎﺗﻠﯿﻦ ﺣﻀﺮﺕ ﻋﺜﻤﺎﻥ ﺭﺿﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻨﻪ ﺳﮑﻮﺕ ﺍﺧﺘﯿﺎﺭ ﺷﻮﺩ، ﺣﺎﻝ ﺁﻥﮐﻪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺳﮑﻮﺕ، ﻧﯿﺮﻭﯼ ﺷﻮﺭﺷﯿﺎﻥ ﺑﯿﺶﺗﺮ ﻣﯽﺷﻮﺩ. ﺣﻀﺮﺕ ﻋﺎﯾﺸﻪ ﺭﺿﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻨﻬﺎ ﺍﺯ ﺷﺮﮐﺖ ﺩﺭ ﻣﺸﺎﺟﺮﺍﺕ ﺍﻧﮑﺎﺭ ﻭﺭﺯﯾﺪ؛ ﺣﻀﺮﺍﺕ ﻃﻠﺤﻪ ﻭ ﺯﺑﯿﺮ ﺭﺿﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻨﻬﻤﺎ ﺍﺯ ﻗﺮﺁﻥ ﭘﺎﮎ ﺁﯾﺎﺗﯽ ﺗﻼﻭﺕ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺍﺻﻼﺡ ﺑﯿﻦ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪﻩ، ﺑﺎﻷﺧﺮﻩ ﺣﻀﺮﺕ ﻋﺎﯾﺸﻪ ﺭﺿﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻨﻬﺎ ﺑﺎ ﺍﯾﺸﺎﻥ ﻫﻢﻧﻈﺮ ﺷﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺍﯾﻦ ﺍﻣﺮ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺗﺎ ﻣﺎﺩﺍﻣﯽ ﮐﻪ ﻧﯿﺮﻭﯼ ﺷﻮﺭﺷﯿﺎﻥ ﮐﻢ ﻧﮕﺸﺘﻪ، ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻣﺪﯾﻨﻪ ﺑﺮﻭﯾﻢ؛ ﺑﻠﮑﻪ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺍﺯ ﺳﺮﺯﻣﯿﻦ ﻋﺮﺏ، ﺩﺭ ﮔﻮﺷﻪﺍﯼ ﻋﺎﻓﯿﺖ ﺍﺧﺘﯿﺎﺭ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ ﻭ ﺑﺎ ﺗﺪﺑﯿﺮﯼ ﺣﻀﺮﺕ ﻋﻠﯽ ﺭﺿﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻨﻪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﮔﺮﻭﻩ ﻣﻔﺴﺪﺍﻥ ﺟﺪﺍ ﮐﺮﺩﻩ، ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ، ﺁﻥﮔﺎﻩ ﻣﺸﮑﻞ ﺣﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ؛ ﻗﺼﺎﺹ ﺣﻀﺮﺕ ﻋﺜﻤﺎﻥ ﺭﺿﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻨﻪ ﻫﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﻭ ﻣﻔﺴﺪﺍﻥ ﮔﻮﺵﻣﺎﻟﯽ ﺩﺍﺩﻩ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ؛ ﭼﻨﺎﻥﮐﻪ ﻃﺒﻖ ﺍﯾﻦ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﺍﯾﺸﺎﻥ ﻋﺎﺯﻡ ﺑﺼﺮﻩ ﺷﺪﻧﺪ. ﻣﻔﺴﺪﺍﻥ ﺍﯾﻦ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺣﯿﻠﻪﮔﺮﯼ ﻋﺠﯿﺒﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺣﻀﺮﺕ ﻋﻠﯽ ﺭﺿﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻨﻪ ﺑﯿﺎﻥ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺍﯾﻦ ﻃﻮﺭ ﻓﻬﻤﺎﻧﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﺁﻥﻫﺎ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﻼﻓﺖ ﻋﺰﻝ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﻧﮕﺬﺍﺷﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﻋﻠﯽ ﺭﺿﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻨﻪ ﺍﺯ ﺍﺻﻞ ﻧﯿﺖ ﺁﻥﻫﺎ ﺑﺎ ﺧﺒﺮ ﺷﻮﺩ؛ ﻟﺬﺍ ﺣﻀﺮﺕ ﻋﻠﯽ ﺭﺿﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻨﻪ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺳﻮﯼ ﺑﺼﺮﻩ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪ. ﺣﻀﺮﺍﺕ ﺣﺴﻦ ﻭ ﺣﺴﯿﻦ، ﻋﺒﺪﺍﻟﻠﻪ ﺑﻦ ﺟﻌﻔﺮ ﻭ ﻋﺒﺪﺍﻟﻠﻪ ﺑﻦ ﻋﺒﺎﺱ ﺭﺿﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻨﻬﻢ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﻟﺸﮑﺮﮐﺸﯽ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺑﻮﺩﻧﺪ؛ ﺍﻣﺎ ﺭﺃﯼ ﺍﯾﺸﺎﻥ ﻣﻮﺭﺩ ﻗﺒﻮﻝ ﻭﺍﻗﻊ ﻧﺸﺪ. ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﻟﺸﮑﺮ ﺣﻀﺮﺕ ﻋﻠﯽ ﺭﺿﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻨﻪ ﺑﻪ ﻧﺰﺩﯾﮑﯽ ﺑﺼﺮﻩ ﺭﺳﯿﺪ، ﺁﻥ ﺟﻨﺎﺏ، ﺣﻀﺮﺕ ﻗﻌﻘﺎﻉ ﺭﺿﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻨﻪ، ﺻﺤﺎﺑﯽ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﯿﻪ ﻭﺳﻠﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻗﺎﺻﺪ ﻧﺰﺩ ﺣﻀﺮﺍﺕ ﻃﻠﺤﻪ ﻭ ﺯﺑﯿﺮ ﺭﺿﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻨﻬﻤﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ. ﺣﻀﺮﺕ ﻗﻌﻘﺎﻉ ﺭﺿﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻨﻪ ﺍﻭّﻻً ﺑﺎ ﺃﻡ ﺍﻟﻤﺆﻣﻨﯿﻦ ﺭﺿﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻨﻬﺎ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﮐﺮﺩ؛ ﺍﯾﺸﺎﻥ ﺻﺮﺍﺣﺘﺎً ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ ﮐﻪ ﻣﻘﺼﻮﺩ ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﺍﺻﻼﺡ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﯾﮏ ﻧﺤﻮﯼ ﺍﯾﻦ ﻓﺘﻨﻪ ﻭ ﻓﺴﺎﺩ ﻣﺮﺗﻔﻊ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﺍﻣﻨﯿﺖ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﺷﻮﺩ. ﺑﺎﺯ ﺣﻀﺮﺕ ﻗﻌﻘﺎﻉ ﺭﺿﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻨﻪ ﺑﺎ ﺣﻀﺮﺍﺕ ﻃﻠﺤﻪ ﻭ ﺯﺑﯿﺮ ﺭﺿﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻨﻬﻤﺎ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﭘﺮﺳﯿﺪ: ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﺻﻮﺭﺗﯽ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﺻﻼﺡ ﺗﺠﻮﯾﺰ ﮐﺮﺩﻩﺍﯾﺪ؟ ﻫﺮ ﺩﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﺑﺪﻭﻥ ﻗﺼﺎﺹ ﺍﺯ ﻗﺎﺗﻠﯿﻦ ﺣﻀﺮﺕ ﻋﺜﻤﺎﻥ ﺭﺿﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻨﻪ ﺭﺍﻫﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻣﻨﯿﺖ ﻣﺘﺼﻮﺭ ﻧﯿﺴﺖ. ﺣﻀﺮﺕ ﻗﻌﻘﺎﻉ ﺭﺿﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻨﻪ ﮔﻔﺖ: ﺣﺼﻮﻝ ﺍﯾﻦ ﻣﻘﺼﻮﺩ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﺯ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎﻥ ﺍﻣﮑﺎﻥ ﭘﺬﯾﺮ ﻧﯿﺴﺖ؛ ﻟﺬﺍ ﺑﺎﯾﺪ ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﺣﻀﺮﺕ ﻋﻠﯽ ﺭﺿﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻨﻪ ﺑﭙﯿﻮﻧﺪﯾﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﺘﻔﻖ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﻥ ﺗﺪﺑﯿﺮﯼ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺑﮕﯿﺮﯾﺪ. ﺍﯾﻦ ﺭﺃﯼ ﻣﻮﺭﺩ ﭘﺴﻨﺪ ﺣﻀﺮﺍﺕ ﻃﻠﺤﻪ ﻭ ﺯﺑﯿﺮ ﺭﺿﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻨﻬﻤﺎ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺖ. ﺣﻀﺮﺕ ﻗﻌﻘﺎﻉ ﺭﺿﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻨﻪ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﺻﻠﺢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺤﻀﺮ ﺣﻀﺮﺕ ﻋﻠﯽ ﺭﺿﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻨﻪ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺍﯾﺸﺎﻥ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺧﻮﺵﺣﺎﻝ ﺷﺪ ﻭ ﺗﺎ ﺳﻪ ﺭﻭﺯ ﺑﯿﻦ ﺁﻥﻫﺎ ﺗﺒﺎﺩﻝ ﻧﺎﻣﻪ ﻭ ﭘﯿﺎﻡ ﺟﺎﺭﯼ ﺑﻮﺩ. ﺭﻭﺯ ﺳﻮﻡ ﺑﻪ ﻭﻗﺖ ﺷﺎﻡ ﭼﻨﯿﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﺭﯾﺰﯼ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻓﺮﺩﺍ ﺻﺒﺢ ﺣﻀﺮﺍﺕ ﻃﻠﺤﻪ ﻭ ﺯﺑﯿﺮ ﺭﺿﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻨﻬﻤﺎ ﺑﺎ ﺣﻀﺮﺕ ﻋﻠﯽ ﺭﺿﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻨﻪ ﻃﻮﺭﯼ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﺍﺯ ﺷﻮﺭﺷﯿﺎﻥ ﺩﺭ ﺟﻠﺴﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺒﺎﺷﺪ. ﺍﯾﻦ ﺍﻣﺮ ﺑﺮﺍﯼ ﺷﻮﺭﺷﯿﺎﻥ ﺳﺨﺖ ﻧﺎﮔﻮﺍﺭ ﮔﺬﺷﺖ؛ ﺯﯾﺮﺍ ﻣﯽﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻫﺮ ﮔﺎﻩ ﺣﻀﺮﺕ ﻋﻠﯽ ﺭﺿﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻨﻪ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺑﺎ ﻃﻠﺤﻪ ﻭ ﺯﺑﯿﺮ ﺭﺿﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻨﻬﻤﺎ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻧﻤﺎﯾﺪ، ﺍﺯ ﺗﻮﺍﻥ ﻣﺎ ﺧﺎﺭﺝ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ؛ ﻟﺬﺍ ﺁﻧﺎﻥ ﺩﺭ ﻓﮑﺮ ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺻﻮﺭﺗﯽ ﺻﻠﺢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺑﺰﻧﻨﺪ ﻭ ﻧﮕﺬﺍﺭﻧﺪ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﺻﻮﺭﺕ ﮔﯿﺮﺩ! ﻣﻨﺎﻓﻖ ﻣﺸﻬﻮﺭ، ﻋﺒﺪﺍﻟﻠﻪ ﺑﻦ ﺳﺒﺎ، ﻣﺆﺳﺲ ﻣﺬﻫﺐ ﺭﻭﺍﻓﺾ ﺩﺭ ﺭﺃﺱ ﻣﻔﺴﺪﺍﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺭﺃﯼ ﺩﺍﺩ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺍﻣﺸﺐ ﺟﻨﮓ ﺭﺍ ﺁﻏﺎﺯ ﮐﻨﯿﺪ ﻭ ﺑﻌﺪﺍً ﺑﻪ ﺍﻃﻼﻉ ﺣﻀﺮﺕ ﻋﻠﯽ ﺭﺿﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻨﻪ ﺑﺮﺳﺎﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﻃﺮﻑ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻏﺪﺭ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ؛ ﭼﻨﺎﻥﮐﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ. ﺷﻮﺭﺷﯿﺎﻥِ ﻣﻔﺴﺪ ﺩﺭ ﺁﺧﺮ ﺷﺐ ﺧﻮﺩﺳﺮﺍﻧﻪ ﺟﻨﮓ ﺭﺍ ﺁﻏﺎﺯ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺩﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﺁﻧﺎﻥ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻟﺸﮑﺮ ﺣﻀﺮﺕ ﻋﻠﯽ ﺭﺿﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻨﻪ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﻃﻠﺤﻪ ﻭ ﺯﺑﯿﺮ ﺭﺿﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻨﻬﻤﺎ ﻋﻬﺪﺷﮑﻨﯽ ﮐﺮﺩﻩﺍﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﺍﯾﻦ ﺻﺪﺍ ﺩﺭ ﻫﻢ ﭘﯿﭽﯿﺪ ﮐﻪ ﻋﻠﯽ ﺭﺿﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻨﻪ ﻋﻬﺪﺷﮑﻨﯽ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﻫﺪﻑ ﺍﯾﻦﮐﻪ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺗﻮﻃﺌﻪ ﻣﻌﺮﮐﻪﯼ ﺑﺰﺭﮔﯽ ﺑﻪ ﭘﺎ ﺷﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺩﻭ ﻃﺮﻑ ﺳﯿﺰﺩﻩﻫﺰﺍﺭ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪ. ﺣﻀﺮﺍﺕ ﻃﻠﺤﻪ ﻭ ﺯﺑﯿﺮ ﺭﺿﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻨﻬﻤﺎ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺟﻨﮓ ﺷﻬﯿﺪ ﺷﺪﻧﺪ؛ »ﺇِﻧَّﺎ ﻟِﻠّٰﻪِ ﻭَﺇِﻧَّﺎ ﺇِﻟَﯿْﻪِ ﺭٰﺟِﻌُﻮﻥَ«. ﺣﻀﺮﺕ ﻃﻠﺤﻪ ﺭﺿﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻨﻪ ﺩﺭ ﻣﯿﺪﺍﻥ ﺟﻨﮓ ﺷﻬﯿﺪ ﺷﺪ، ﺍﻣﺎ ﺣﻀﺮﺕ ﺯﺑﯿﺮ ﺭﺿﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻨﻪ ﺍﺯ ﺟﻨﮓ ﮐﻨﺎﺭﻩ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻡِ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺍﺑﻦ ﺟﺮﻣﻮﺯ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺷﻬﯿﺪ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻣﯿﺪ ﺍﻧﻌﺎﻡ ﻧﺰﺩ ﺣﻀﺮﺕ ﻋﻠﯽ ﺭﺿﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻨﻪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ: ﺍﯼ ﺃﻣﯿﺮﺍﻟﻤﺆﻣﻨﯿﻦ! ﻣﮋﺩﻩ ﺑﺎﺩ ﮐﻪ ﺩﺷﻤﻨﺖ ﺭﺍ ﮐﺸﺘﻢ. ﺣﻀﺮﺕ ﻋﻠﯽ ﺭﺿﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻨﻪ ﭘﺮﺳﯿﺪ: ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﺭﺍ؟ ﮔﻔﺖ: ﺯﺑﯿﺮ ﺭﺍ. ﺣﻀﺮﺕ ﻋﻠﯽ ﺭﺿﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻨﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻬﻨﻢ ﻣﮋﺩﻩ ﻣﯽﺩﻫﻢ. ﺍﺑﻦ ﺟﺮﻣﻮﺯ ﮔﻔﺖ: ﺍﻧﻌﺎﻡ ﻋﺠﯿﺒﯽ ﺩﺍﺩﯼ! ﺣﻀﺮﺕ ﻋﻠﯽ ﺭﺿﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻨﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﻣﻦ ﭼﻪ ﮐﻨﻢ؛ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﯿﻪ ﻭﺳﻠﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ: »ﯾَﺎ ﻋَﻠِﯽُّ! ﺑَﺸِّﺮْ ﻗَﺎﺗِﻞَ ﺍﺑْﻦِ ﺻَﻔِﯿَّﺔَ ﺑِﺎﻟﻨَّﺎﺭِ«؛ ﺍﯼ ﻋﻠﯽ! ﻗﺎﺗﻞ ﭘﺴﺮ ﺻﻔﯿﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻭﺯﺥ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﺑﺪﻩ. ﻭ ﺣﻀﺮﺕ ﺯﺑﯿﺮ ﺭﺿﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻨﻪ ﭘﺴﺮ ﺻﻔﯿﻪ، ﻋﻤﻪﯼ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﯿﻪ ﻭﺳﻠﻢ ﺑﻮﺩ. ﺍﺑﻦ ﺟﺮﻣﻮﺯ ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪﻥ ﺍﯾﻦ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﺧﻮﺩﮐﺸﯽ ﮐﺮﺩ. ﺣﻀﺮﺕ ﻋﻠﯽ ﺭﺿﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻨﻪ ﺑﺎ ﺩﯾﺪﻥ ﺍﯾﻦ ﺻﺤﻨﻪ ﺑﺎ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪ ﺗﮑﺒﯿﺮ ﮔﻔﺖ ﻭ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺑﺒﯿﻨﯿﺪ ﺁﻥ ﭼﻪ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﯿﻪ ﻭﺳﻠﻢ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ، ﭼﻪ ﻃﻮﺭ ﺭﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ!]۱[ ﭘﺲ ﺍﺯ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺟﻨﮓ، ﺣﻀﺮﺕ ﻋﻠﯽ، ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻦ ﻭ ﻋﺒﺪﺍﻟﻠﻪ ﺑﻦ ﻋﺒﺎﺱ ﺭﺿﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻨﻬﻢ ﺟﻬﺖ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩﯼ ﺍﺟﺴﺎﺩ ﻣﻘﺘﻮﻟﯿﻦ ﺑﻪ ﻣﯿﺪﺍﻥ ﺟﻨﮓ ﺗﺸﺮﯾﻒ ﺑﺮﺩﻧﺪ؛ ﺑﺮ ﯾﮑﯽ ﮐﻪ ﺭﺳﯿﺪﻧﺪ، ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻦ ﺭﺿﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻨﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺩﺍﺩ: ﯾَﺎ ﺃَﺑَﺖِ! ﻭَﺍﻟﻠﻪِ ﻓَﺮْﺥُ ﻗُﺮَﯾْﺶ؛ ﺍﯼ ﭘﺪﺭ! ﻗﺴﻢ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻧﻮﺟﻮﺍﻧﯽ ﺍﺯ ﻗﺮﯾﺶ ﺍﯾﻦﺟﺎ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﺣﻀﺮﺕ ﻋﻠﯽ ﺭﺿﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻨﻪ ﭘﺮﺳﯿﺪ: ﮐﯿﺴﺖ؟ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ: ﻣﺤﻤّﺪ ﺑﻦ ﻃﻠﺤﻪ ﺭﺿﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻨﻬﻤﺎ. ﺣﻀﺮﺕ ﻋﻠﯽ ﺭﺿﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻨﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩ: »ﻭَﺍﻟﻠﻪِ ﮐﺎﻥَ ﺷَﺎﺑﺎً ﺻَﺎﻟِﺤﺎً«؛ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻗﺴﻢ ﻧﻮﺟﻮﺍﻥ ﻧﯿﮑﻮﮐﺎﺭﯼ ﺑﻮﺩ.]۲[ ﺑﺎﺯ ﮔﺬﺭ ﺣﻀﺮﺕ ﻋﻠﯽ ﺭﺿﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻨﻪ ﺑﺮ ﺟﺴﺪ ﺣﻀﺮﺕ ﻃﻠﺤﻪ ﺭﺿﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻨﻪ ﺍﻓﺘﺎﺩ؛ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﯾﺪﻩ ﻭ ﻧﺸﺴﺖ ﻭ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺍﺑﻮﻣﺤﻤّﺪ ﺍﯾﻦﺟﺎ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺣﺎﻝ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ! ﻭ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﮐﺎﺵ ﻣﻦ ﺑﯿﺴﺖ ﺳﺎﻝ ﻗﺒﻞ ﻣﯽﻣﺮﺩﻡ! ﻭ ﺩﺳﺖ ﺣﻀﺮﺕ ﻃﻠﺤﻪ ﺭﺿﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻨﻪ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﺑﺎﺭ ﺑﺎﺭ ﺑﻮﺳﻪ ﻣﯽﺩﺍﺩ ﻭ ﻣﯽﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺍﯾﻦ ﻫﻤﺎﻥ ﺩﺳﺘﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ H ﻣﺼﺎﯾﺐ ﺭﺍ ﺩﻓﻊ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ.]۳[ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﺭﻣﻖ ﺣﻀﺮﺕ ﻃﻠﺤﻪ ﺭﺿﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻨﻪ ﺭﺳﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﮐﺴﯽ ]ﺛﻮﺭ ﺑﻦ ﻣﺠﺰﺍﺓ[ ﺍﺯ ﮐﻨﺎﺭ ﺍﻭ ﮔﺬﺷﺖ، ﺍﻭ ﭘﺮﺳﯿﺪ: ﺍﺯ ﮐﺪﺍﻡ ﻟﺸﮑﺮﯼ؟ ﮔﻔﺖ: ﺍﺯ ﻟﺸﮑﺮ ﺍﻣﯿﺮ ﺍﻟﻤﺆﻣﻨﯿﻦ ﺭﺿﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻨﻪ. ﺣﻀﺮﺕ ﻃﻠﺤﻪ ﺭﺿﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻨﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺧﻮﺏ ﺍﺳﺖ؛ ﺩﺳﺖ ﺑﺪﻩ ﺗﺎ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺑﺮﺍﯼ ﺣﻀﺮﺕ ﻋﻠﯽ ﺭﺿﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻨﻪ ﺑﯿﻌﺖ ﮐﻨﻢ. ﻭ ﺑﯿﻌﺖ ﮐﺮﺩ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﺎﻥ ﺩﺍﺩ. ﺁﻥ ﺷﺨﺺ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﻋﻠﯽ ﺭﺿﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻨﻪ ﻋﺮﺽ ﮐﺮﺩ؛ ﺣﻀﺮﺕ ﻋﻠﯽ ﺭﺿﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻨﻪ ﺗﮑﺒﯿﺮ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺨﻮﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﻃﻠﺤﻪ ﺭﺿﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻨﻪ ﺭﺍ ﺑﺪﻭﻥ ﺑﯿﻌﺖ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﻨّﺖ ﺩﺍﺧﻞ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ.]۴[ ﺍﺯ ﺣﻀﺮﺕ ﻋﻠﯽ ﺭﺿﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻨﻪ ﺭﺍﺟﻊ ﺑﻪ ﺍﻫﻞ ﺟﻤﻞ ﺳﺆﺍﻝ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺁﯾﺎ ﻣﺸﺮﮎ ﺑﻮﺩﻧﺪ؟ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﻧﻪ؛ ﺍﯾﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺷﺮﮎ ﻣﯽﺭﻣﯿﺪﻧﺪ. ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪ: ﭘﺲ ﺁﯾﺎ ﻣﻨﺎﻓﻖ ﺑﻮﺩﻧﺪ؟ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﻧﻪ؛ ﻣﻨﺎﻓﻖ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﮐﻢ ﯾﺎﺩ ﻣﯽﮐﻨﺪ. ﺑﺎﺯ ﭘﺮﺳﯿﺪﻩ ﺷﺪ: ﺁﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﭼﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﻫﯿﻢ؟ ﻓﺮﻣﻮﺩ: »ﺇِﺧْﻮَﺍﻧُﻨَﺎ ﺑَﻐَﻮْﺍ ﻋَﻠَﯿْﻨَﺎ«؛ ﺁﻧﺎﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻣﺎ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺑﻐﺎﻭﺕ ﮐﺮﺩﻧﺪ ]ﻭ ﺍﻣﯿﺪﻭﺍﺭﻡ ﻣﻦ ﻭ ﺁﻧﺎﻥ ﺍﺯ ﮔﺮﻭﻫﯽ ﺑﺎﺷﯿﻢ ﮐﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩﯼ ﺁﻥﻫﺎ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ: »ﻭَﻧَﺰَﻋْﻨَﺎ ﻣَﺎ ﻓِﯽ ﺻُﺪُﻭﺭِﻫِﻢْ ﻣِﻦْ ﻏِﻞٍّ ﺇِﺧْﻮَﺍﻧﺎً ﻋَﻠَﻰ ﺳُﺮُﺭٍ ﻣُﺘَﻘَﺎﺑِﻠِﯿْﻦَ«؛ ﻫﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﻏِﻞّ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﯿﻨﻪﯼ ﺁﻥﻫﺎ ﻣﯽﺷﻮﯾﯿﻢ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺗﺨﺖﻫﺎﯼ ﺑﻬﺸﺖ ﺭﻭﺑﻪﺭﻭﯼ ﯾﮏﺩﯾﮕﺮ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﯽﮔﯿﺮﻧﺪ.] ]۱[ ﺗﻄﻬﯿﺮ ﺍﻟﺠﻨﺎﻥ؛ ﺍﻟﺒﺪﺍﯾﺔ ﻭﺍﻟﻨﻬﺎﯾﺔ. ]۲[ ﺗﻄﻬﯿﺮ ﺍﻟﺠﻨﺎﻥ. ]۳[ ﺗﻄﻬﯿﺮ ﺍﻟﺠﻨﺎﻥ؛ ﺍﻟﺒﺪﺍﯾﺔ ﻭﺍﻟﻨﻬﺎﯾﺔ ) ۷/۴۲۸ (. ﺩﺭ ﺟﻨﮓ ﺍﺣﺪ ﯾﮏ ﺑﺎﺭ ﺁﻥﺣﻀﺮﺕ < ﺩﺭ ﺍﺯﺩﺣﺎﻡ ﮐﻔﺎﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪ؛ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﺑﻪ ﻏﯿﺮ ﺍﺯ ﺣﻀﺮﺕ ﻃﻠﺤﻪ C ﮐﺴﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﺒﻮﺩ. ﺍﺯ ﻫﺮ ﭼﻬﺎﺭ ﻃﺮﻑ ﺗﯿﺮ ﻣﯽﺑﺎﺭﯾﺪ ﻭ ﺣﻀﺮﺕ ﻃﻠﺤﻪ C ﺑﻪ ﻭﺳﯿﻠﻪﯼ ﺳﭙﺮ ﺟﻠﻮﯼ ﺗﯿﺮﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﯽﮔﺮﻓﺖ ﮐﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺳﭙﺮ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﺶ ﺍﻓﺘﺎﺩ. ﺗﺼﻮﺭ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﻣﻦ ﺳﭙﺮ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺭﻡ ﺗﺎ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﭼﻨﺪ ﺗﯿﺮ ﺑﻪ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ < ﺍﺻﺎﺑﺖ ﮐﻨﺪ؛ ﻟﺬﺍ ﺑﻪ ﻭﺳﯿﻠﻪﯼ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺟﻠﻮﯼ ﺗﯿﺮﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﯽﮔﺮﻓﺖ. ﺩﺭ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺩﺳﺘﺶ ﮐﺎﻣﻼً ﺷﻞ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺁﺧﺮ ﻋﻤﺮ ﺑﯽﮐﺎﺭ ﻣﺎﻧﺪ. ﺣﻀﺮﺕ ﻋﻠﯽ C ﻫﻤﯿﻦ ﺩﺳﺖ ﺭﺍ ﺑﻮﺳﻪ ﻣﯽﺩﺍﺩ. )ﻣﺆﻟﻒ( ]۴[ ﺇﺯﺍﻟﺔ ﺍﻟﺨﻔﺎﺀ ) ۲/۲۸۰ (.
برداشت شما نادرست در نادرست است به هرحال مرده ، مرده است این مثل این است که من بگویم: اين به چه معني است كه پيامبر تا زنده بوده اند قابليت جواب دادن به سوالات دینی ما را را داشته اند ولي پس از مرگ اين توانايي را ندارند؟!! پس قیاس شما باطل در باطل است زندگی شهداء به آن معنی نیست که شما شیعه ها میگویید. ساده ترین دلیل بر رد ادعای شما این است که در آن صورت ،زنان شهدا نباید عروسی کنند ! آیا این آزار دهنده نیست که شهداء زن خود را در بستر مرد دیگری ببینند ؟! شهید مقامش بالاتر از مرده عادی است اما نه آنگونه که شما میگویید اهل سنت هم قبول دارد شفاعت را ، اما باز نه آن چیزی که شما میگویید اما مشکل این است که شما میخواهید قرآن را مطابق میل و خواهش خودتان تفسیر کنید و غلو و زیاده روی میکنید و از همه بدتر حرف بی دلیل میزنید شکی نیست که شهداء زنده اند و فامیل و دوستان خود را مژده میدهند که راه ما درست بود... اما خبر این مژده را خودشان برای ما نمیاورند . میاورند؟؟!! چرا خودشان نمیگویند؟ چون راه بازگشت آنها به دنیا مسدود است پس این آیه بر ضد باور شماست هان اگر شهیدی خودش مژده داد حق با شماست آخر چرا برهر چی چنگ میزنید تا باورهای باطل را حق جلوه دهید؟ شهيد با مرده عادی فرق دارد و در پیش الله گرامی است و روزی میخورد اما این به آن معنی نیست که چون روزی میخورد پس قضای حاجت هم میکند نظر اهل سنت این است که او پیش خداوند روزی میخورد و از عذاب قبر ایمن است و روحش بر پایه عرش در قالب پرنده سبز رنگی قندیل وار آویزان است ووووو.. در همين آيه هم که شیعه به آن چنگ میزند، اگر نیک بنگریم ، الله راه هدایت را بما نشان داده ، آیه را دوباره بخوانید : »وَلَا تَحْسَبَنَّ الَّذِينَ قُتِلُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ أَمْوَاتًا ۚ بَلْ أَحْيَاءٌعِندَرَبِّهِمْ يُرْزَقُونَ« )آل عمران/169( شما عملا میگوييد »عند قبرهم« در صورتی میتوانیم عقیده شما را با این آیه جمع کنیم که بگوییم شهیدان پیش الله روزی میخورند و الله هم در درون قبر با آنهاست!! حالا این آیه را بخوانید اگر خود را به خواب نزده باشید برای بیداریتان کافی است: وَالَّذِينَ يَدْعُونَ مِن دُونِ اللَّهِ لَا يَخْلُقُونَ شَيْئًا وَهُمْ يُخْلَقُونَ )٢٠( أَمْوَاتٌ غَيْرُ أَحْيَاءٍ ۖ وَمَا يَشْعُرُونَ أَيَّانَ يُبْعَثُونَ )٢١() سوره نحل( »و معبودهایی را که به جای خدا می پرستند ]نه اینکه[ چیزی را نمی آفرینند، بلکه خودشان آفریده می شوند)20(مُردگانند نه زندگان، و نمی دانند چه زمانی برانگیخته می شوند )21( « خوب ببینيد در اینجا هم کلمه اموات و احیاء آمده ببینيد چه معنی دارد ؟ الله برای اینکه مغرضان بهانه درست نکنند میگوید )مرده غیر زنده( تازه به این هم اکتفاء نمیکند ادامه میدهد )و شعور ندارند( حالا ای جماعت شیعه ! من که بشما بگویم پدرم مرده دیگه نیاز دارد بگوییم مرده غیر زنده ؟!! یا در دنباله بگوییم )مرده ای که سر کار نمیرود) ؟؟!! الله چون بنده هاي خود را میشناخته، در یک آیه 3 بار توضیح داده که مرده یعنی مرده
افطاری باعث ایمان آوردن نظامی آمریکای شد